Çalıştığım yere ait ikinci dairenin kiracısı çıkacağını belirtince “aman ev boş kalmasın” telaşı sardı hepimizi. Bereket, cevval apartman görevlimiz de durumdan haberdar olduğundan tez davranıp birini bulmuş.
Görevlimiz günün büyük bölümünü apartman kapısının önündeki sandalyede geçirdiğinden çevre edinmesi zor olmuyor. Usta pazarlamacılara taş çıkartacak pazarlama teknik ve taktikleriyle kiracı adayını öve öve bitiremedi. Bizim amcalar öyle bir kıvama geldi ki, sanırsınız dünya üzerinde kiracı olmayı hak eden tek kişiyi biz bulduk.
Ertesi gün yeni kiracı adayımız anlaşmak için geldi. Öyle tonton yaşlı bir hanım ki…. Eski apartmanda kendisini çok sevdiklerini, gitme diye yalvardıklarını, bir gün dahi aidatını aksatmadığını, türlü türlü yerlerden emekli maaşı aldığını uzun uzun anlattı. Maddi açıdan bize sorun yaşatmayacağını çantasında taşımak yerine elinde tuttuğu bir deste parayla pekiştiriyordu.
Tatlı teyze, konuşmalarıyla amcalarımı büyüledikçe büyülüyor. Vay canına! Bizimkilerin bu kadar yufka yürek olduğunu bilmezdim. Hele sohbet uzayıp da teyzenin, “Ben bir dul kadınım, lütfen kapı kapı ev arattırmayın bana Memduh Beyciğim” demesiyle herkesin içi cız ediyor.Üstüne üstlük teyzemiz bir de göz yaşlarına boğulmasın mı!
Peki ne mi oldu? 950 TL’den içi boşaltılan dairemiz 800 TL’den yeni sahibini bulmuş oldu.
DEVAM EDECEK ….
YUKARIDAKİ KİŞİ VE OLAYLAR HAYAL ÜRÜNÜDÜR.
No comments:
Post a Comment